22 november 2017 Dick van Sprundel
Column: Paradise Papers
Na de Offshore Leaks, Lux Leaks, Swiss Leaks, Bahama’s Leaks en de Panama Papers zijn er nu de Paradise Papers.
Bij dit laatste lek moet ik denken aan het geweldige rock-nummer van Meatloaf: “Paradise-by-the- dashboardlight”. In dit nummer proberen twee tieners via de vier honken van het liefdesspel het paradijs te bereiken. Volgens de fiscale literatuur moet je ook vier honken passeren om in het belastingparadijs te geraken en wel aan de volgende vier cumulatieve criteria voldoen: (1) gebrek aan transparantie en informatie-uitwisseling, (2) geen of nauwelijks belastingheffing, (3) assisteren bij bewuste belastingontduiking in een ander land; én (4) een gebrek aan zogenaamde substance (een beperkte economische aanwezigheid, bijvoorbeeld geen of amper werknemers hebben).
Nederland voldoet niet aan deze criteria en cumulatief al helemaal niet. Onze regelgeving en het (ruling)beleid zijn openbaar en transparant en onderkent door de Europese Commissie (een incident daargelaten). Nederland wisselt op verzoek, automatisch en spontaan informatie uit, soms vergaander dan internationaal gebruikelijk. Er wordt in Nederland daadwerkelijk belasting geheven, ondanks dat de tarieven in de vennootschapsbelasting worden verlaagd (van 20%/25% naar 16%/21%) en er is voorgesteld om de dividendbelasting af te schaffen, wat nogal ter discussie staat.
Nederland kent de deelnemingsvrijstelling waardoor dubbele belasting wordt voorkomen. Winsten die al in het buitenland zijn belast, worden niet nogmaals in Nederland bij een andere entiteit belast. Daarnaast heeft Nederland (vooralsnog? – zie regeerakkoord) geen bronbelasting op rente en royalty’s. Nederland heeft diverse belastingverdragen en de Nederlandse belastingdienst verstrekt zekerheid vooraf in de vorm van een ruling. Echter, deze Nederlandse fiscale voordelen veroorzaakt niet onze populariteit bij Amerikaanse bedrijven. Nee, dit komt door de keuzes bij het Amerikaanse belastingsysteem. Amerika kent momenteel geen vrijstellings- maar een verrekensysteem. Dit betekent dat de Verenigde Staten de naar het land uitgekeerde winsten volledig in de heffing betrekken en teruggeven wat in het buitenland is betaald. Zolang de winsten niet aan de VS worden overgemaakt, worden deze nog niet belast. Het gebruik van Nederland is gunstig vanwege haar vrijstellingsmethode en de Nederlandse CV-BV-structuur faciliteert de uitstel van Amerikaanse belastingheffing.
Nederland voldoet niet en zeker niet alle honken worden doorlopen. De discussie “Nederland belastingparadijs” moeten we zeer bewust voeren. Wel moet het debat op een juiste wijze worden gevoerd. Het Nederlandse fiscale klimaat is belangrijk voor onze open economie en door de invoering van bepaalde Europese anti-belastingontgaansrichtlijnen wordt bijvoorbeeld de CV-BV-structuur op termijn al de nek omgedraaid. Echter – belangrijker – de Amerikaanse regering heeft onlangs haar belastingplannen ontvouwt: het Amerikaanse vennootschapsbelastingtarief gaat per 1 januari 2018 van 35% naar 20% en ook wenst Amerika een deelnemingsvrijstelling in te voeren. De vraag naar en het gebruik van fiscale structuren – zoals de CV-BV-structuur – zal dan zeer snel afnemen. Als land dienen we ons nog meer te richten op onze logistieke meerwaarde als doorvoereconomie door de aanwezigheid van de Rotterdamse haven en Schiphol, goed opgeleide mensen, zoals hoog aangeschreven juristen en ICT’ers, een stabiel (juridisch) klimaat en een goede arbeidsethos. Dit moet de lezers van Nieuwsblad Transport als muziek in de oren klinken!
Om in de woorden van Meatloaf af te sluiten vragen multinationals zich het volgende af: “I gotta know right now! Do you love me? Will you love me forever? Do you need me? […] I gotta know right now before we go any further Do you love me and will you love me forever?” Ik ben zeer benieuwd wat de Nederlandse regering gaat doen. We willen zeker niet alle honken naar het belastingparadijs doorlopen, maar we willen wel graag dat de bedrijven “honkvast” – én in Nederland – blijven!
